Knie blessure

Verplichte rust

Vorige week vrijdag ging ik mijn dochter halen van de creche. Zoals gewoonlijk buk ik om haar te omhelzen als naar me toeloopt :-) Bukken en draaien, een beweging die ik regelmatig maak. Maar die vrijdag was het fataal....

Ineens schoot mijn linkerknie uit de kom.....

Say what....

Yep uit de kom, wtf dat deed pijn, al een geluk schoot ze terug op de juiste plaats.

Maar de pijn die bleef en ik was even ver van deze planeet.

Bij de creche vroegen ze of ik ijs nodig had, zo stoer als ik was, zei ik nee nee dat is niet nodig, komt goed ;-)

Mezelf groot houden & sterk, is iets wat ik nogal vaak doe.

Lang verhaal kort, met wat pijn ging ik naar huis en thuis aangekomen heb ik wel ijs gelegd en men knie hoog gelegd, met meteen het nodige analytische dokter google werk, want ik wou weten wat dit was of is.

De mensen die me kennen weten dat ik geen fan ben van dokters, ziekenhuizen, dus dit wou ik ten allen tijde vermijden.

Diezelfde dag had ik nog een presentatie die ik moest geven en verder heb ik me redelijk rustig gehouden, want eerlijk ik was wel een beetje van slag, zowel fysiek als mentaal.

Nu diegenen die me kennen, weten dat ik dagelijks yoga doe, lesjes geef en een actieve vrouw ben, ik beweeg nogal graag en best veel en best wild, ook als ik poets kruip ik overal op en onder.....

Ondertussen zijn we zaterdag, mijn favo dag om een rondje te gaan lopen....

Mijn gevoel zegt en vooral mijn partner zegt dat het geen goed idee is om dit te doen, dan ga ik maar als alternatief een rondje fietsen.

Maar wat is nu die diepere betekenis van mijn knie blessure?

Ik heb hier zoveel boeken over gelezen, zoveel info over opgezocht, met name de spirituele betekenis, de germaanse betekenis en ik moet zeggen het komt hard binnen.

Later hierover meer, want dit is ook de manier waarop ik werk bij mijn (voetreflexologie) sessies, integrale voetreflexologie (IVR)  dus niet enkel het fysieke maar het volledige pakket, mentaal- emotioneel- spiritueel.

Ja ik weet het deels allemaal wel, of ik denk het te weten, maar het integreren voor mezelf of het toegeven is toch best wel een moeilijke...:-)

Ondertussen zijn we een aantal dagen verder  (uiteraard met aangepaste yoga houdingen voor mezelf en alternatieve training van fietsen en vooral zoveel mogelijk rusten met men knie omhoog), woensdag om precies te zijn, de dag dat ik kinderyoga geef.

En prenatale yoga.

Tijdens de kids yoga les, ga ik rond om te kijken naar de mooie kunstwerken van de kids.

Ik maak mezelf graag even groot als mijn omgeving dus ik buk uiteraard, ik buig door men knieën om op gelijke hoogte van de kinderen te komen.

Zonder mij bewust hiervan te zijn maak ik opnieuw een draaibeweging.

Yep, opnieuw die stekende, brandende pijn, uit de kom weet ik niet meer, maar duidelijk iets dat niet ok is en voelt.

Zowel de fysieke pijn als de mentale- emotionele schok zorgen voor een wake up call en uiterst waakzame staat van zijn.

Dit is niet ok.

Ik probeer de rest van de les rustig te zijn, maar mijn focus is even weg.

Onderweg naar de zwangerschapsyoga in de auto, heb ik het emotioneel wel even moeilijk.

Wat wil dit nu zeggen.

Wat wil ik niet zien, voelen, herkennen, zoveel vragen.

De zwangerschapsyoga verloopt uiterst rustig en in plaats van alle houdingen voor te doen en mee te doen, probeer ik deze keer met mijn stem te begeleiden.

Een heel andere ervaring.

Terug thuis aangekomen, voel ik me emotioneel overladen.

Mijn omgeving wil dat ik mij regulier laat checken, misschien ik ook wel om te weten wat het juist is, maar ik zie het niet zitten om onder de scanner te gaan en in de gips om dan geen yoga lessen meer te kunnen geven.

DUs vandaar mijn keuze om niet te gaan.

Wat dan wel.

Diepe research, zowel qua boeken, als podcasts, you tube filmpjes, diepe meditaties, healing frequenties, diepe aangepaste yoga asana en vooral 

DIEPE INTROSPECTIE

Mijn knieblessure leert me vooral te vertragen.

Te stoppen

Te rusten

En laat ik het net daarmee heel moeilijk te hebben :-)

Ondertussen zijn we zaterdag, een dikke week verder.

Hoe het gaat?

Het is zeker niet slechter, joepie :-)

Het is vooral aanpassen dat ik niet meer kan gaan lopen, fietsen is toch anders.....

Het is heel moeilijk om te poetsen als je niet flexibel bent.

Het is moeilijker spelen met de kids.

Het is lastig dat ik niet kan springen of zot doen ;-)

Maar....

Het is zo boeiend om is andere yoga te doen die ik normaal doe

Om te vertragen

Om te rusten

Om even terug naar binnen te gaan

&

Mijn hele leven nog is onder de loep te nemen.

Want vaak denk ik dat ik goed bezig ben, maar onbewust val ik weer in oude patronen die nog niet geheeld zijn die geheeld mogen worden, nl. het stuk van 

overgave & vertrouwen

LOSLATEN

WOEDE TRANSFORMEREN

EMOTIES BEKIJKEN

PATRONEN SHIFTEN

Misschien is het belangrijkste dat ik met deze blog wil vertellen is 

"ik geloof niet in toeval, alles gebeurt met een reden, de reden dat dit gebeurd is ben ik deels tegengekomen, deels nog aan het onderzoeken en hey is dat niet het leven."

IK GELOOF HEEL STERK DAT FYSIEKE KLACHTEN EEN UITING ZIJN VAN EEN ENERGETISCHE BLOKKADE, MENTALE BLOKKADE, EMOTIONELE BLOKKADE.

NU IS HET AAN MIJ OM DIT OP TE LOSSEN, MIJN FILOSOFIE TE LEVEN & TOE TE PASSEN.

EN JA DAT IS F*CKING HARD & CONFRONTEREND

MAAR EEN GROTE STAP WEER IN DE RICHTING VAN HELING

tot zover mijn story

keeping you updated,

nu ik meer tijd heb om te zitten/ rusten ga ik mss ook meer tijd hebben, maken om te bloggen :-)

win win 

Aho

x